Tytuł posta...

Wiem ile muszę,
Wiem ile mogę,
Podniosę się, nawet gdy kiedyś podstawisz mi nogę.
Żyję spokojnie,
Tak jak na wojnie.
Patrzę ilu jeńców ona znów pojmie...


Ilu będzie znowu ofiar głodu, nienawiści.
Jaki jest limit ludzkich pokładów ciągłej zawiści??
Nie wiem, co przyniesie mi kolejny dzień,
Może spadnę w dół jak gwiazda,
Lub będę wielka jak cień.


Liście z drzew już dawno spadły,
Razem z nimi spadła moja rozpacz,
I chociaż zostało we mnie wiele otarć,
Każde z nich umiem rozpoznać.

Nowy dzień daje nowe życie,
Kładziesz się wieczorem, wstajesz o świcie.
Nie pozwól sobie, by żyć w niebycie,
Kreuj swoje życie jak najobficiej.

Czasem też czuję złość,
Życie ciągle daje w kość,
Ból przeszywa mnie na wskroś...
Tego stanu mam już dość. ©

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Wiadomość

Człowiek i czas stanęli przed sądem...

Za-tru-ty owo-c